Van Thailand naar Laos..per boot

Saibaidee!

Inmiddels al vele bedden in verschillende guesthouses getest, maar de nacht doorgebracht in een boeddhistisch klooster zal tot nu toe het meest bijblijven. Alhoewel de nacht in de kamer, die niet mijn eigen kamer was, aangezien ik mijn sleutel was verloren ook wel bijzonder was. Of de kamer met twee gigantische krekels, waarvan er 1 gelukkig achteraf al overleden bleek. Ik dacht nu toch wel een beetje gewend te zijn aan insecten die ineens op je springen of vlak voor je neus voorbij sissen (twee slangen gezien!). maar heb toen toch maar hulp ingeschakeld.

Terug naar de meditatieretraite: met een groep van 15 in het wit (helaas zijn de oranje gewaden echt alleen voor de monniken) gehulde geinteresseerden werden we aan het mediteren gezzet. Zowel zittende, lopende als liggende meditatie werd ons aangeleerd, waarbij we bij de liggende meditatie werden gewaarschuwd voor het in slaap vallen. Daarnaast werden ons Thaise gezangen bijgebracht, die voor elke meditatie en maaltijd moesten worden gebezigd. Ik kan nu niet zeggen dat ik het mediteren onder de knie heb, maar begrijp de functie beter. Het zou moeten leiden tot een meer gefocust leven waarbij onze 'monkey mind'  (de mind die van gedachte naar gedachte springt) kan worden getemd. ook het loslaten van teveel verlangen naar materie, eten en alles eigenlijk, kan leiden tot een gelukkiger leven. Hoe minder gehecht, hoe minder erg het is als je iets verliest. Scherp was dan wel de vraag van een Indier, die al jaren in Thailand woont, hoe dit te rijmen is met de grote eetcultuur in Thaialnd waar eten met veel zorg en tijd wordt gemaakt. Eten is nodig voor het lichaam, was het antwoord van de monnik, maar geniet er niet te veel! Zie voor foto's van ons in de posities: http://www.monkchat.net/?name=gallery&file=gallery&galleryID=91.

Vreemd was de dag erna in de drukte van Chiang Mai en de levendigheid van een Thaise bar waar iedereen van de whiskey en vleesspiesjes genoot. Whiskey en bier zijn een van de belangrijkste vloeistoffen in Thailand. Zelfs tijdens de lunch onder derijstoogt, wordt het gebruikt! Ik heb daar ook even van mogen proeven: van het oogsten van rijst, bedoel ik. Ben voor een week teruggeweest naar de Akha-bergstam om daar een groepje van 15 kinderen, onder schoolvakantie, Engels bij te brengen. De school was dus dicht maar de ouders van de kinderen was gevraagd hen elke ochtend naar een zogenaamde meeting room, beheerd door Acho (mijn begeleider in het dorp), te sturen. Daar stonden boomstammetjes (stoelen), houten tafels en een heus whiteboard klaar. Erg leuk dat ze ook nog een woordje Nederlands is geleerd door hen Vader Jacob te laten zingen. Dat leek Acho wel een leuk idee. Maar het blijven kinderen en het meeste plezier was dan ook de hoelahoep en het spel' vijf steentjes gooien en vangen' tussen de les door!   

Al met al waren de drie week vrijwilligen een bijzondere ervaring, vooral vanwege de afzondering vam de bewoonde wereld. Maar ik heb besloten nu te gaan reizen en reizigers, natuur en cultuur te gaan ontdekken in Laos en wellicht Cambodja. Aangezien ik me al dicht bij de grens met Laos bevond (gevormd door de Mekong rivier), was het wel zo makkelijk een 2-daagse boottocht van het plaatsje Chiang Kong in Thailand naar de plaats Luang Prabang te maken, een tocht die steeds populairder wordt onder toeristen, maar waarbij ook af en toe Laotinanen met gigantische zakken rijst en andere etenswaar aan boord komen. De overnachting vond plaats in een klein plaatsje aan de Mekong dat alleen uit guesthouses en restaurants bestaat, vanwege de dagelijkse toeristenstroom. Daar ontmoette ik een Duits meisje en een Fransman waarmee we onze eerste Laotiaanse sticky rice (kleefrijst die in bamboe-mandje word geserveerd) aten. Dat maakte de tweede dag in de boot ook wel een stuk plesanter, vooral omdat we onze vliegtuigstoelen moesten inruilen voor houten bankjes! Maar het uizicht op de groene heuvels langs de Mekong en de zonsondergang maakten de 6uur + 8uur durende zit meer dan waard.

Vooral met de Duiste Nadja de week erna de stad Luang Prabang en omgeving verkend. L.P. is een zeer rustig klein stadje, dat nog een Franse sfeer uitstraalt (!kolonialisme!). We eten hier dan ook schandalig veel baguettes du fromage en crepes. Ook de Lao coffee gaat er goed in, die we nog nooit zo zwart gedronken hebben! In het Zuiden van Laos bevinden zich de koffieplantages en ik zal daar een dezer dagen een kijkje gaan nemen. Toch wordt de rust wel een aantal malen per dag verstoord door de opdringere tuk-tuk chauffeurs: 'Tuk tuk?' 'Waterfall?' " Cave?" vliegt er dan om onze oren. Inmiddels is het een sport geworden om hen terug te tuk-tuk-en. En utieraard hebben we wel een paar ritjes met hen gemaakt.

Kortom, de vakantie is hier nu echt begonnen! Aangezien de Lao het motto 'Have Fun' hebben, beloof dat wat. Toch wel jammer dat de straten na 11.30 verlaten zijn omdat iedere inwoner geacht wordt dan weer thuis te zijn. Het communistische-socialisme is hieraan onder andere te merken. Meer bespiegelingen hieriover volgen volgende keer.

Veel liefs aan jullie! Al iets te merken van het liberaal-christelijke kabinet? En komen de eerste sneeuwvlokken er al aan?