Vietnamese kleren, natuur & cultuur maken de vrouw

Xin jow!

Alweer helemaal gewend aan mijn nieuwe, vertrouwde reisgenoot, maar over een week alweer tijd om Azie achter te laten!

Grappig om te merken dat ik Laos, nu ik er met Danielle voor de tweede keer ben geweest, weer met heel andere ogen zie. Het beeld van het land lijkt completer te worden met een metgezelin. De overweldigende natuur in het Noorden van het land, perfect voor jungle trekking, het gevoel van veiligheid op straat 's nachts, dat de hoofdstad de rustigste ter wereld is waarschijnlijk, de lachende vrolijke kinderen langs de weg die je toezwaaien...een tweede huisje in Laos leek ons beide geen slecht idee.

De jungle trekking was echt een hoogtepunt: twee dagen trekken door heel dichtbegroeid oerwoud met lianen, ons wassen in de rivier, opwarmen aan een kampvuur, plakrijst in bananenbladeren voor lunch/avondeten/ontbijt en slapen met z'n 8-en op een houten vloer in een bamboehutje. Ondertussen van de gids leren wat we vooral wel en niet kunnen eten. Van het meeste weten de Laotianen wel een brouwsel te maken: wat te denken van de mestkevers of de ratten.De tweede dag kregen we gekookt rivierwater mee dat smaakte naar verbrand water en een rode gloed had. Dubieus...we durfden het nauwelijks aan maar gelukkig had een tropen-ervaren Nederlander wat waterzuiveringstabletten mee. Overal op voorbereid die westerse toeristen.

Die risico-bewustheid was ver te zoeken in het verkeer in Ho Chi Minh City (het vroegere Saigon, in Zuid Vietnam): 4 miljoen scooters die zich elke dag door de straten begeven. Echt ongelofelijk om te zien: 10 rijen dik, zowel in de lengte als de breedte, voor een verkeerslicht!  Zelf rijden zou een gevaar voor de Vietnamezen betekenen en voor onszelf maar achterop een xe om (motorbike taxi) was een leuk avontuur. Respect voor de stuurmanskunsten. Al zagen we in de Mekong Delta een vreselijk ongeluk met dodelijke afloop, scooter-truck botsing. Maar geen denken aan dat de Vietnamees zn scootertje zal wegdoen.  

HCMC (nickname voor Ho Chi Minh City) is een grote commerciele stad met veel bling-bling, vooral nu de kerstfeer er goed inzit. Overal kerstbomen en zelfs sneeuwvlokken op de ramen! Terwijl de temeaturen hier nog steeds de pan uitrijzen, zeker nu het regenseizoen wel een beetje voorbij is. In Hoi An (Centraal Vietnam) stond het water in de straten vorige maand nog een halve meter hoog. Wij konden van een stralend blauwe lucht genieten,. ook aan het mooie zandstrand van Mui Ne, wat onze eerste stop na HCMC was, richting onze eindbestemming Hanoi, in het noorden van Vietnam.

 Hoi An was tot nu toe wel de mooiste en meest sprookjesachtige stad die we in Azie gezien hebben. Voormalige handelsstad voor Chinezen, Japanners, Fransen...enja ook nederlanders natuurlijk. De lage huisjes langs de kade, in gele en houtkleurige tinten geven ook een gevoel van ' hier per direct een tweede huisje aanschaffen'.  Hier gelukkig even weinig duidelijke restanten van de vele oorlogen, in tegenstelling tot in HCMC of de voormalige keizerstad Hue. Vooral het bezoek aan de ChiChu tunnels, een langgerekt maar smal gangenstelsel waar de voormalige Vietcong zich verschool, was behoorlijk heftig. De Vietnamese gids wist met veel vuur te vertellen en te demonstreren hoe de Amerikanen aan hun einde kwamen in de jungle door de meest bizarre in elkaar geknutselde vallen. Niet geschikt voor kinderen dus. Aan het einde van de rondleiding werd ons de mogelijkheid geboden om zelf een machinegeweer af te vuren. Waar we maar vriendelijk voor bedankt hebben.  

Natuurlijk is hier het leven na de oorlog ook doorgegaan en vooral de kinderen kennen het alleen nog van de verhalen. We worden behoorlijk vaak vastgeklampd door jongeren om mee op de foto te gaan, of gewoon even gezellig mee Engels te praten. In HCMC is zelfs een park waar sommigen elke namiddag en avond heenkomen om toeristen aan te spreken! En wij dachten dat wij daar op 5 december ongestoord even een 333-biertje konden drinken, met als snack een zak pepernoten!

Een ander hoogtepunt, letterlijk ook, was het kitscherige Dalat, in het binnenland van Centraal Vietnam. Maar wat was het koud: 15 graden waren we niet gewend! We hebben echt rillend over straat gelopen, op zoek naar een Karaoke bar. Want niet alleen is dit de plek voor verliefde stelletjes die naar de 'valley of love' gaan om zich in een levensgroot hart te laten fotograferen, maar ook van de Karaoke-bars. We overwogen nog en nummertje te zingen maar de enige keuze was 'yesterday' en daarvan schoot ons de tekst niet 1-2-3 helemaal te binnen! Andere specialiteiten van Dalat zijn de wijnen (geen champagne maar toch), aardbeien en artisjokkenthee. Dat laatste hebben we maar niet massaal ingeslagen om naar Nederland te exporteren want was niet echt te drinken!

Al met al zijn we heel erg blij verrast met Vietnam: de mensen zijn erg vriendelijk, ok sommige een beetje opdringerig (vooral de cyclo's (fiets-taxi) en motortaxi's, en de serveersters), wederom prachtige natuur (Danielle's ding) en authentieke pagodes (Sophie's ding) en we hebben natuurlijk al evenveel loempia's verorberd als dat er Vietnamezen zijn (80 miljoen). Hond op het menu zijn we nog niet tegengekomen, maar vannacht gaan we met de trein naar het Noorden en daar schijnt het een specialiteit te zijn, dus we laten ons verrassen.

Maar aanstaande maandag vliegen we weer terug! Dinsdag zal ik aankomen, Danielle maandagochtend al. We hebben beiden een (kerst)jurk laten aanmeten dus de kerstdiner uitnodigingen kunnen vanaf nu binnenstromen!

Tot snel!

xxx Danielle en Sophie