Bergbeklimmen tussen de zaalrondes door

Gezien een reactie op mijn verhalen, blijkt mijn weblog weinig inhoud te bevatten over het ‘ werk’ in het ziekenhuis en meer te gaan over alle indrukken en activiteiten daar buiten. De reden daarvoor is dat er hier voor ons als co-assistenten niet veel te doen is. Om 8 uur begint de zaalronde, die al om 10 uur uiterlijk is afgelopen. Daarna is het koffie drinken, soms ook voor de chirurgen. Er is namelijk geen polikliniek voor de traumachirurgie, dus de artsen doen alleen de zaalronde en operaties. Natuurlijk hebben zij ook veel ‘admin’ te doen, de afkorting hier voor administratie. Als we geluk hebben is Dr. Hugo Stark aanwezig want hij grijpt elke gelegenheid aan om ons iets te vertellen over de achtergrond van een aandoening of operatie. Maar voor ons betekent het vooral achter de meute aanlopen en indien nodig, bloed afnemen van de patient of assisteren bij het verwijderen van een drain.

Daardoor houdt de zaalronde voor mij vooral in dat ik observeer hoe de artsen de patienten behandelen, niet alleen op medisch gebied maar ook qua communicatie. Wat hieraan opvalt is dat de artsen veel directer zijn dan in Nederland. Als iemand te dik is, dan wordt er gewoon gezegd ‘you are too fat, you have to get out of bed and move!’. Ze kunnen bij wijze van spreken alles zeggen tegen een patient, omdat de kans dat een arts hier wordt aangeklaagd zeer klein is. Klachtencommissies kennen ze hier niet! Maar goed, het schijnt soms ook nodig te zijn een beetje streng op te treden want anders blijven de meesten in bed liggen wat de genezing niet ten goede komt. Verder valt op dat de patienten zelden iets vraagt aan de arts. In Nederland worden patienten steeds mondiger en willen goed geinformeerd worden over de aandoening. Maar hier lijken de patienten hun lot in de handen van de doktors te leggen en volledig op hen te vertrouwen.

Aangezien Tygerberg een public hospital is, dus gefinancieerd door de regering, zijn de patienten die hier liggen vaak niet verzekerd voor medische hulp. Ziektekostenverzekeringen kosten hier veel geld en is voor het merendeel dus niet te betalen. De patient moet wel een deel van de kosten betalen, indien hij/zij werk heeft. De hoogte van het inkomen wordt bij binnenkomst dan ook altijd gevraagd en netjes in het dossier opgeschreven. Maar wat ik opmaak uit de vele dossiers die ik inmiddels heb bekeken, is dat veel patienten werkloos zijn. Zij  hoeven dan ook geen bijdrage te leveren. Indien je wel verzekerd bent, kun je een behandeling krijgen in een priveziekenhuis. Deze ziekenhuizen zijn te vergelijken met de Westerse standaard.

Na 5 dagen per week in het ziekenhuis is het erg fijn om weekend te hebben en er op uit te kunnen gaan. Dit weekend bracht ik met 7 Duitsers een lang weekend in Cederbergen door, een gebergte ca. 200 km ten noorden van ons verblijf. In deze regio wordt veel fruit gekweekt en ook komt hier de rooibosthee vandaan. Het landschap is schitterend. Een deel van het landschap bestaat uit okerkleurige rotsen die vanuit de hemel op aarde lijken te zijn neergegooid, zo kriskras ligt alles door elkaar.

We overnachtten daar in het hostel Oasis van Gerrit en zijn vrouw. Gerrits gehele fmailie is Nederlands, maar hij spreekt het niet meer. Zij wonen daar al 27 jaar in de rust. Dat het daar echt stil is, blijkt wel uit het feit dat de eerstvolgende buur 1.5 km verderop woont. Gerrit kon uren tegen ons kletsen en was zo vriendelijk ons een korte les in sterrenstelsels te geven. De Melkweg konde we zeer goed zien, evenals mijn sterrenbeeld Schorpioen! s’ Nachts zijn we nog speciaal uit bed gegaan om Orion te kunnen zien.

Het enige onhandige was dat Oasis alleen te bereiken is via een 48 km onverharde weg vol met kuilen, stenen. Veel gehobbel dus. Nog spannender werd het toen bleek dat een klein stuk van de weg onder water stond en waar we dus met onze kleine huurauto doorheen moesten rijden. Een jeep was handiger geweest dan een kleine Fiat (onze VW Chico moesten we inuilen omdat we daar een klein ongelukje mee hadden). Sommige autoverhuurders verbieden de huurders dan ook om naar Cederbergen te gaan. Niet geheel ontoevallig was het dan ook dat we op de terugweg, nog geen paar km van de lodge vandaan, problemen kregen met de auto. We konden echt niet verder rijden omdat het koelwater volledig weglekte. Meerdere pogingen van Gerrit om het lek te dichten met currypoeder(!), mislukten en er zat niets anders op dan nog een nacht daar te verblijven en van de sterrenhemel en de open haard te genieten!

Niet alleen de wegen waren niet optimaal, ook de lange klim van 8 uur die we maakten, ging niet zonder slag of stoot. Nadat ik de Tafelberg had beklommen dacht ik dit ook wel aan te kunnen, maar deze bergen waren van een heel ander kaliber. Dit vereiste lenigheid in plaats van conditie omdat we onze handen en voeten moesten gebruiken. Soms moesten we een 2 meter hoge rots verticaal beklimmen om de route te vervolgen. En omdat er vaak geen houvast was moesten we elkaar helpen door aan elkaar te duwen en te trekken. Dat was zeker goed voor de teambuilding! En al met al waren we trots dat we deze avontuurlijke trip tot een goed einde hadden gebracht.

Daarna konden we genieten van de lodge: we waren bijna de enige gasten dus er was genoeg tijd om met de eigenaar te kletsen over zijn leven in Zuid-Afrika. Hij kon het zich niet voorstellen ooit in een stad te wonen. Ik kan dat best begrijpen in zo’n serene omgeving. Er liepen zelfs springbokken in zijn tuin: wat wil je nog meer!

Over het ziekenhuis echt geen verhalen meer want ik zal morgen aan mijn officiele vakantie beginnen.Gister hebben we al een ' farewell dinner' gegeven in het restaurant ' de Volkskombuis' in Stellenbosch. En rara wat ik daar heb gegeten...springbok!