Luxe thee en dansen om op te warmen

De dagen in Zuid-Afrika worden inmiddels weer langer maar ook regenachtiger en vooral kouder. Ook al hoeven we s´ochtends slechts 5 minuten naar het ziekenhuis te lopen, het is toch behoorlijk koukleumen in onze witte jas. Sommige steden staan zelfs gedeeltelijk onder water. Ook in het luxe Camps Bay van Kaapstad is van sommige auto´s alleen nog het dak te zien, zoals de voorpagina op de krant Cape Times liet zien. In Camps Bay staan huizen die tot de duurste ter wereld behoren. Wat will je ook meer: uitzicht op de Atlantische Oceaan en de Tafelberg. Nou ja, je wilt dan natuurlijk geen hevige regenval wardoor je BMW onder water staat!

Grappig om te vermelden is dat een van de chirurgen ons die morgen net had verteld dat Zuid-Afrika eigenlijk elk soort landschap herbergt en nauwelijks natuurrampen kent. Nee, de laatste aardbeving was in negentienhonderd zoveel en de laatste overstroming in achttienhonderd zoveel, vertelde hij. Maar blijkbaar was hij het broeikaseffect even vergeten. Nog ironischer werd het toen we naar het toneelstuk ´Noah of Cape Town´gingen, een a capella musical. De naam zegt het al: Noah moet Kaapstad redden door het bouwen van een ark, aangezien door toedoen van de mens (opwarming van de aarde) het land onder water komt te staan. Een apcoalypische visie, maar door het mooie gezang verlieten we de zaal niet treurig. Juist het liedje ´Beautiful, beautiful, beautiful, beautiful´ bleef in ons hoofd zitten.

Nog minder dan twee weken en mijn tijd bij de traumachirurgie in het 30 jaar oude Tygerberg Hospital zit erop. En dat terwijl het hier eigenlijk steeds leuker wordt. De artsen zijn erg vriendeljk en leggen ons steeds meer uit. En dan gaat het niet altijd over medische zaken...Ook onderwerpen zoals de sociale problemen in het land, hun favo-vakantieplekken, de geschiedenis van het ziekenhuis en de verschillen in leefstijl tussen de zwarte en blanke bevolking, worden niet geschuwd. Zo meent Hugo, onze favo-chirurg, dat de gekleurde/zwarte bevolking sneller fysiek geweld gebruiken waardoor zij eerder met steek- en schotwonden in het ziekenhis belanden. De blanken die we als Westers kunnen beschouwen, staan meer bloot aan emotioneel geweld, wat minder publiekelijk zichtbaar is. Over het algemeen vindt hij dat educatie een groot deel van alle problemen in het land kan oplossen. Zonder onderwijs geen goed verdiende baan en meer kans op ziektes, zoals HIV.

In die zin is de organisatie LEAP, science and maths school, een zeer goed initiatief. Bij toeval konden we de viering van het einde van de examens op deze zwarte schoolgemeenschap bijwonen. We werden hartelijk welkom geheten met een uitbundig applaus. De directeur gaf een krachtige speech over wat het betekent om ´echt´te zijn. De scholieren tussen 12-18 jaar en uit economisch achtergestelde gezinnen, krijgen hoger onderwijs en leren over de belangrijke waarden in het leven. Na al het serieuze gepraat, barstte het feest los. Alle 90 kinderen voerden in wisselende formaties een uitvoering op. Vooral de vier jongens die klassieke muziek zongen, sprongen er uit. Ook de act van 15 jongens die muziek maakten met hun kaplaarsen waren bijzonder. Het was goed om te zien dat deze jonge mensen hun talenten kunnen uiten en de kans krijgen om verder te leren dan de basisschool. Daar eindigt de opleiding van de meeste zwarte inwoners namelijk.

Ook een bijzondere maar heel andere ervaring was de afternoon tea in een van de duurste hotels in Kaapstad, Mount Nelson. Een gigantische tafel met allerlei soorten taartjes, bonbons, hartige taartjes en scones stonden voor ons klaar. Het was echt een meidenmiddag en we voelden ons in die kitscherige omgeving een stel oude dametjes die alleen over bridge en tuintjes kunnen praten! Wat we vervolgens ook probeerden te doen, maar helaas wist niemand veel van dez twee onderwerpen af!

Die middag bevonden we ons echt onder de upperclass, terijl we in het ziekenuis juist de onderklasse van de maatschappij zien. Op zaterdagavond konden we de welgestelde jeugd van Kaapstad bewonderen op de hoogtse verdieping van een bankgebouw, in de club Hemisphere. Ik heb nog zelden zoveel make-up, chique korte jurkjes en jasjes-dasjes bij elkaar gezien. Wat waren wij underdressed met onze spijkerbroeken!

Ook nog het vermelden waard is dat ik de Tafelberg niet alleen met de kabelbaan heb getrotseerd maar ook met eigen handen en voeten heb beklommen! Binnen een uur stonden we op de top. Halvewege dacht ik het niet te overleven maar wat had ik daarna een triomfgevoel. Ook de top van de nabijgelegen heuvel Lion´s Head hebben we bereikt. Rond zonsondergang is dat echt de plek om te zijn, zie de foto´s. Maar wat een spierpijn hadden we daarna zeg!  

Volgende week zal ik met Anja, een Duitse, in 11 dagen de Garden Route gaan rijden. Daarna ontmoet ik mijn vader en brooertje in Johannesburg waarna ik met hen o.a. het Kruger Park zal bezoeken. Vervolgens zal ik in mijn laatste twee weken alleen een tour maken naar Drakensbergen/Lesotho en Swaziland, wat zich in het Oosten van het land, onder Johannesburg bevindt.

Waarschijnlijk kan ik jullie nog genoeg (be)schrijven de komende 6 weken!