Stakende artsen en onwetende co-assistenten

Dit keer zal ik jullie (bloedige) verhalen besparen over ziektes/geweldsincidenten in het ziekenhuis. Op maandag kregen we namelijk te horen dat het geen normale week zou worden: de artsen zouden gaan staken voor een beter salaris. Niet alleen in het Tygerberg ziekenhuis maar ook in vele andere publieke ziekenhuizen in het land. En inderdaad: die maandagmorgen verzamelde zich een groep van circa 100 artsen/arts-assistenten zich voor het ziekenhuis met geel-zwarte tekstborden. Wij als studenten liepen voor de grap ook maar mee in de stakingsmars naar de ingang van het ziekenhuisterrein. Maar het leek eerder een stille optocht dan een felle staking. Er werd gezegd dat blanke artsen niet weten hoe ze moeten staken. Ter informatie: de artsen hier zijn voornamelijk blank. De nurses/sisters (verpleegkundigen), dus de minder betaalde banen, hebben meestal wel een gekleurd of zwarte huid.

De staking hield in dat alleen patienten met medisch noodzakelijke problemen opgenomen/behandeld zouden worden. Operaties die niet direct noodzakelijk waren, werden uitgesteld. Opvallend was wel dat niet alle afdelingen zich aansloten bij de staking: een deel van de artsen meenden dat de staking zou moeten gaan over betere voorzieningen in de ziekenhuizen en niet over salaris. Nu moeten er zo vaak patienten worden geweigerd omdat er een tekort aan bedden is, bijvoorbeeld. Ook ik merkte deze week bij het prikken van bloed dat het veel moeite kost om alle benodigdheden daarvoor bij elkaar te verzamelen. Uiteindelijk kreeg ik wel een paar handschoenen maar deze zijn zeer schaars….

Zo’n staking klinkt wel spannend, maar als student was het na twee dagen niet leuk meer. We wisten namelijk niet waar we aan toe waren. We werden niet geinformeerd over de plannen en hoorden alles via-via. De zaalrondes gingen s’ochtends wel door niemand kon ons vertellen hoe laat. Toch had het ook een voordeel: ik kreeg de tijd met mede-studenten op andere afdelingen mee te kijken. Op de afdeling obstetrie kreeg il twee bevallingen te zien. Een bij een meisje van 17! Het vreemde is dat het hier gebruikelijk is dat de moeder het kind niet meteen vast mag houden. Eerst moet de nabehandeling van de moeder gedaan zijn, voordat ze het kind in de handen mag nemen. Erg onvriendelijk eigenlijk.

Ook op de afdeling head, neck and breast surgery (hoofd, hals en borst-chirurgie) zag ik een aparte gang van zaken. Daar was schokkend om te merken dat vrouwen met borstkanker hier soms maanden moeten wachten voordat ze geopereerd kunnen worden. In maart krijgen ze de diagnose te horen en pas in augustus volgt de operatie vanwege de lange wachtlijst. In Nederland zijn er ook wachtlijsten maar toch niet zo extreme lang voor kankerpatienten.

Daarnaast hebben we weer goed geprofiteerd van het mooie weer hier: dit keer slechts een nacht regen. Gister een tocht langs een aantal stranden gemaakt. Boulders Beach staat bekend om zijn penguinkolonie. Ook zijn hier veel bavianen te zien die hier gewoon langs de kant van de weg lopen. Net zoals veel mensen hier doen trouwens. Langs de snelweg is het doodnormaal om te lopen en ook om over te steken. Meestal lijken dit mensen te zijn die in een arme buurt wonen en naar hun werk lopen. Vorige week hebben we een begeleid bezoek gebracht aan een sloppenwijk: Guguletu. Belangrijk is om te weten dat de townships een formeel en informeel deel hebben: het formele deel is door de apartheid-regering neergezet voor de zwarte bevolking. Dit bestaat uit huizen van baksteen die redelijk onderhouden zijn. Het informele deel bestaat uit hutjes van golfplaten, hout of ander materiaal, is erg brandgevaarlijk en klein. Na de rondleiding konde we ons nog niet echt voorstellen hoe het is om daar echt te leven. Het gekke is namelijk dat sommigen wel een mooie auto voor de deur hebben staan! We waren er op een zondagmorgen wat ook inhield dat we een mis in een Roman Catholic Church konden bijwonen. Ook hier kan ik dus Wereldreligieuze activiteiten ondernemen! Het was een indrukwekkende mis met heel veel zang en swing. Opvallend was bovendien dat de priester blank was en alle kerkgangers niet (behalve wij dan). Erg goed vonden we dat de priester openlijk sprak over HIV/AIDS.

Daarnaast hebben we geprobeerd het toeristische jasje van ons af te schudden en ons te gedragen als inwoners van Zuid-Afrika door naar een toneelstuk te gaan. Het toneelstuk werd uitgevoerd door een Afrikaans gezelschap waarbij afwisselend in vijf verschillende talen werd gesproken: gelukkig ook deels Engels! Het stuk behandelde de belangrijkste gebeurtenissen in het bijbelverhaal: te beginnen met de schepping van de aarde tot en met de wederopstanding van Jezus. Ongelofelijk: wat gaven ze een goede samenvatting! De acteurs konden uitstekend dansen, zingen en trommelen: ook wij deinden mee op de muziek.

We voelden ons die avond echt in Afrika! Nu nog de leeuwen, olifanten en andere wilde dieren en het Afrika-gevoel is compleet.

Ook een bezoek aan Robbeneiland schijnt verplicht te zijn als je in Kaapstad bent. Hier heeft Mandela tot 1990 jarenlang gevangen gezeten. Een ex-gevange leidde ons daar rond: hiij liet ons zijn cel zien waar hij onmenselijk werd behandeld. ' Nooit meer Robbeneiland' , was de boodschap die hij ons meegaf. Indrukwekkend om te horen hoeveel hoop de mannen in de gevangenis daar hadden, ondanks de verschrikkelijke ontberingen.

Morgen hopen we weer een normale werkweek tegemoet te gaan: de artsen zijn tevreden met het bod van de regering Zuma. Wat het bod precies is, probeer ik nog uit te vinden...

Overigens: veel dank aan alle lezers van deze blog. En dank voor de vele reacties: ik lees ze allemaal!

Sophie