Zonder familie in een koninkrijk

Gegroet vanuit het koninkrijk Swaziland, waar koning Mswati III heerst met zijn elf vrouwen!

Vrijdag vlogen mijn vader en broertje terug naar Nederland. We waren blij toen we veilig op het vliegveld in Johannesburg stonden en de auto geen schade had: het verkeer rond Pretoria/Johannesburg was ongelooflijk chaotisch en druk. We maakten diezelfde ochtend met de auto een rondje rondom het centrale plein van Pretoria, maar zonder uit te stappen, snelden we weer weg!

Niet alleen het verkeer is een gevaar voor je leven hier: ook merkten we dat olifanten je ook erg kunnen laten schrikken. Voor de lol besloten we na het doen van drie safari’s in het Kruger, ook nog op eigen houtje op pad te gaan. Maar ja: wat doe je dan als er drie mannelijke olifanten op je af komen lopen op de autoweg en er een andere olifantenstier honderd meter achter de auto loopt? Gelukkig liep deze wel in de andere richting, maar we konden deze niet passeren omdat hij ook op de weg liep. De olifanten waren koppig van plan de weg te blijven gebruiken. Onze enige optie was achteruit rijden totdat ze weg zouden gaan. Het noodnummer bellen was niet erg toevoegend: ‘ja, mevrouw, draait u maar gewoon om. Benader de dieren niet.’ Maar hoe moet dat als er ook een achter ons loopt, dan? Tsja daar had hij geen antwoord op.

Maar zoals je begrijpt zijn we er levend van afgekomen...en de olifanten ook!

Behalve de natuur hebben we ook nog een beetje van de cultuur gezien toen we drie nachten in een mooie lodge in de buurt van Vendaland sliepen. Ook bezochten we daar lokale ‘ambachtslieden’, zoals houtsnijders en een pottenbakkerij. Eigenlijk waren het arme mensen die een manier zochten om een centje bij te verdienen. Ik vond het boeiend om te zien hoe de mensen zich daar bedruipen. Toch voelde het wel raar om als rijke toerist daar rond te lopen. Je voelt de druk om de hele tijd geld uit te delen.

Nu heb ik inmiddels twee dagen het even arme Swailand mogen verkennen: Swailand is een land op zich, ondanks dat het in Zuid-Afrika ligt. Wonderbaarlijk genoeg waren er helemaal geen moeilijkheden aan de grens: iedereen in de Baz Bus (de backpackersbus war ik nu mee reis) kreeg een mooie stempel. Terwijl dat wel te verwahcten is met dit soort vreemde landen.

Wat vooral opvalt is dat de mensen enorm vriendelijk zijn: iedereen op straat zegt je wel gedag of vraagt ‘ how are you?’. En ook de gebruikelijke taferelen in arme landen van zwaaiende kinderjes die achter je aan rennen, komen hier voor. De Swazi die ik tot nu toe spreek zijn erg trots op hun land: het is 1 grote gemeenschap waarin iedereen elkaar helpt...klinkt mooi, maar of het echt zo is?

Gister bezocht ik een traditoneel Swazi-dorp: aanvankelijk dacht ik dat het een soort openluchtmuseum was, maar in de vele rieten hutten bleek echt een grote familie te wonen. Een van de jongens leidde me rond en liet zien waar de man des huizes en zijn twee vrouwen sliepen. Maar hij voegde er aan toe dat polygamie wel aan het afnemen is omdat de bruidschat te duur wordt. En dan hebben we het niet over geld, maar over vee natuurlijk.

Ik moest wel even een knop omdraaien: meerdere vrouwen, koeien als bruidschat...

Zoals ik al in mijn gidsen had gelezen zou er ook een traditionele dans worden opgevoerd: natuurlijk om wat geld bij te verdienen aan de toeristen maa rhet was toch erg aardig. Mooie vrolijke kleding, enkelbanden, gezang, trommels en atletische bewegingen. Natuurlijk konden ze het ook niet laten om het publiek te laten participeren. Als ik nu niet op de eerste rij was gaan zittten, was het me misschien bespaard. Toch was het eigenlijk wel erg vermakelijk.

Morgen weer terug naar Zuid-Afrika: richting Zululand...kijken of de Zuludans makkelijker is!

liefs Sophie

p.s. foto's van de kleurige dans hoop ik er later nog op te kunnen zetten...